Termoizolacyjność dachu

Do zapewnienia odpowiedniej termoizolacyjności dachu nie wystarczy zwiększanie grubości ocieplenia. Niezbędne jest również zabezpieczenie go przed zawilgoceniem. A tym grozi mu zarówno woda pochodząca z opadów i roztopów, które to zagrożenie potęgują jeszcze wiatry, wdmuchujące ją pod pokrycie, jak i woda z wnętrza domu, która w postaci pary dostaje się do ocieplenia i skrapla się, stykając z zimniejszymi jego warstwami.

Do ochrony dachu przed wodą i parą stosuje się następujące zabezpieczenia: paroizolację, która ogranicza przepływ pary wodnej napływającej z wnętrza budynku, materiały wstępnego krycia: FWK i MWK, czyli folie i membrany, które chronią przed wodą w postaci płynnej i przed przewiewaniem ocieplenia przez wiatr, nie zatrzymują jednak pary, a więc umożliwiają wysychanie termoizolacji dachu i jego konstrukcji, jeśli z jakiegoś powodu uległyby one zawilgoceniu. Dzięki współdziałaniu tych dwóch grup izolacji wilgoć ma ograniczony dostęp do dachu, ale może odparować, gdy się w nim znajdzie.

Folie wstępnego krycia zastąpiły papę na deskowaniu. Nowatorskość membran natomiast polega na stosowaniu jednej, nie dwóch szczelin wentylacyjnych w dachach z poddaszem mieszkalnym.

Uwaga!

Folii wstępnego krycia nie można układać: na dachach płaskich i spadzistych o kącie nachylenia mniejszym niż 10°, pod pokrycia z blach płaskich i gontów bitumicznych.

Paroizolacja

Fachowo ułożona paroizolacja zabezpiecza termoizolację przed parą wodną przenikającą z pomieszczeń użytkowych z wnętrza domu oraz zapobiega ucieczce ciepła przez przewiewanie. Nawet bardzo małą szparą w dachu może uciec dużo ciepła, ponieważ różnica temperatur w sezonie grzewczym powoduje duże różnice ciśnień i powstawanie gwałtownych przepływów powietrza.

Materiały wstępnego krycia

Zależne od sposobu wentylowania połaci dachu do wstępnego krycia używa się folii niskoparoprzepuszczalnych (FWK) i wysokoparoprzepuszczalnych membran (MWK).

Wysokoparoprzepuszczalne membrany (MWK) mają strukturę wielowarstwowej (są inaczej zbudowane niż folie włókniny polipropylenowej), dzięki czemu dobrze przepuszczają parę wodną. Można je układać bezpośrednio na termoizolacji (na styk), bez szczeliny nad termoizolacją, co ułatwia ich układanie. Brak szczeliny nie powoduje zagrożenia zawilgocenia izolacji ani konstrukcji dachu. Szczelinę wentylacyjną stosuje się tylko między membraną a pokryciem.

Dzięki dużej paroprzepuszczalności membrana ułatwia wysychanie nieuniknionych zawilgoceń, przyczynia się więc do oszczędności energii zużywanej na ogrzewanie domu, ale tylko pod następującymi warunkami:

• wilgoć, którą ma przepuścić, ma postać pary wodnej (membrany przepuszczają parę, ale nie przepuszczają wody);

• temperatura powietrza jest wystarczająco wysoka, by para nie skraplała się na spodzie membrany.

Im mniejsza jest paroprzepuszczalność membrany, tym większe zagrożenie, że będą pod nią powstawać skropliny, które gromadzić się będą w dachu, co oznacza straty energii zużywanej na ogrzanie domu. Im większa jest paroprzepuszczalność membrany dachowej, tym szybciej dach wysycha.

Układanie

Prawidłowe działanie membran dachowych wymaga skutecznego działania szczeliny wentylacyjnej znajdującej się pod pokryciem zasadniczym. Aby szczelina ta dobrze funkcjonowała, musi ona mieć wlot i wylot oraz musi być drożna na całej swojej długości. Dlatego wlot i wylot powinny być zasłonięte elementami przewiewnymi (grzebień okapu i taśmy na kalenicy), a wełna ułożona między krokwiami nie może nadmiernie wypychać membrany w stronę pokrycia zasadniczego.

Uwaga! Trzeba dopilnować, by wykonawca podczas układania membran nie popełnił następujących błędów:

• nie palił papierosów, bo spadające iskry mogą wypalić w membranach drobne dziurki;
• nie impregnował drewna na dachu;
• nie ciął elementów drewnianych starą piłą łańcuchową, z której wycieka olej, powodując powstawanie tłustych plam;
• nie uszkodził membrany (np. podczas chodzenia), a jeśli tak się stanie, drobne uszkodzenia naprawił taśmą klejącą, a większe dziury zakleił kawałkami membrany wkładanymi i mocowanymi pod najbliższym zakładem nad uszkodzeniem;
• nie układał membran podczas deszczu.

Ważne parametry folii i membran

Paroprzepuszczalność ? to wyrażona w gramach ilość pary wodnej, jaka w ciągu doby jest w stanie przeniknąć przez 1 m² folii/membrany; właściwość ta zależy m.in. od temperatury, w której przeprowadza się badanie.

Współczynnik S_d ? jest to grubość warstwy powietrza o takim samym oporze dyfuzyjnym (opór, jaki parze wodnej stawia materiał przegrody, np. ściany czy stropodachu) jak membrana, np.: membrana o współczynnik S_d = 0,02 m odpowiada warstwie powietrza grubości 2 cm. Im wartość współczynnika mniejsza (mniejsza grubość równoważnej warstwy powietrza), tym lepsza paroprzepuszczalność.

opr.: Joanna Dąbrowska
zdjęcie: Fakro